WIES GRIFFIJN-SCHOFFELEN
oktober 2016

Vandaag heb ik gesproken met Wies Griffijn-Schoffelen. Annalies Boonekamp heeft gezorgd dat ze bij ons vrijwilligersgilde werd ingelijfd. Voor wie niet weet wie Annalies is: ze was hier ruim 15 jaar als zeer gewaardeerde pastorale werkster werkzaam.

“Toen Hans zo ziek was kwam ze elke week en steunde ons in het omgaan met de komende dood van Hans. Na zijn overlijden in ’97 vroeg ze me om spreekuurhouder te worden. In dat spreekuur in het Kabuuske werden misintenties opgegeven. Het was toen van half 10 tot 10 uur. Vaak liep het uit als iemand, die een intentie kwam opgeven, over zijn verdriet vertelde. Een paar jaar geleden, toen er minder mensen nodig waren omdat niet meer elke dag spreekuur was, ben ik hiermee gestopt.
Annelies heeft me na het overlijden van Hans ook gevraagd om bij de werkgroep van de Avondwake te komen. Ik wilde alleen als gastvrouw werken. Een gastvrouw zorgt ervoor dat voor aanvang de tafels klaar staan met o.a. de condoleancekaarten. Ze wijst de familie de plaatsen, neemt de steen aan en deelt de gebedsboekjes uit. Ik heb het altijd graag gedaan en ik vind dat we in Nuth mooie, persoonlijke vieringen hebben. Het meest ontroerend vind ik als er jonge kleinkinderen zijn die de kaarsen aansteken en iets persoonlijks over oma of opa vertellen. Een keer vond een kleintje dat bij oma zat, dat ze ook iets moest vertellen, kwam uit de bank en stapte de altaartrappen op om haar zegje te doen.”

Wies komt uit een groot gezin met 10 kinderen en is met het geloof grootgebracht.
“Elke dag gingen we naar de kerk en op zondag twee keer. Maar regelmatig gingen we i.p.v. naar het lof naar het voetbalveld om vriendjes aan te moedigen. Een van ons moest ondertussen gaan kijken wie voorging in het lof zodat we bij navraag het juiste antwoord hadden.
Als we op zaterdag niet hoeven te zingen ga ik altijd op zondag naar de kerk. Dat heb ik van thuis meegekregen.
Zingen is mijn hobby. Ik zing in het Bavokoor, het Dameskoor en het Begrafeniskoor.
Een andere hobby is wandelen. Twee jaar geleden ben ik, na 15 jaar, gestopt bij wandelvereniging Crescendo uit Schinnen. Ik liep altijd de afstand van 15 km. Ik hielp ook steeds mee als er 3x per jaar de wandeltocht werd georganiseerd voor iedereen. Nu loop ik elke dag nog een half uur.
Sporten doe ik ook nog elke week. Daarmee ben ik begonnen toen we pas getrouwd waren.”

Hoe kijk je terug op je leven?
“We kregen 5 kinderen en ik heb 9 kleinkinderen en een achterkleinkind. Ik heb vaak op de kleinkinderen gepast en van alles met ze ondernomen, binnenshuis en buitenshuis. Ze kwamen regelmatig logeren.
Naar aanleiding van een opmerking van een kleindochter heb ik pas geleden alles opgeschreven wat ik me herinnerde van vroeger.
Als ik jarig ben komt de hele familie en zijn we met zo’n 20 man. Elk jaar houd ik dan dezelfde speech waarin ik de (klein)kinderen vertel dat ik het fijn vind dat ze er allemaal zijn en als ik er niet meer ben, ze ook bij elkaar moeten komen. En als er “iets aan de knikker is” dat uitgepraat moet worden.
Ik ben nu 83 jaar. Ik heb een mooi leven gehad!”


Terug